1932’de Türkçeyi geliştirmek için Türk Dil Kurumu kuruldu. Türkçenin bütün yönleriyle tartışıldığı Türk Dil Kurultayları düzenlendi. 1936’da Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi kuruldu. Türk Tarih Tezi’ne paralel Türk Dil Tezi (Güneş Dil Teorisi) geliştirildi.
1930’ların sonlarında bir ara dilin özleşmesi için Arapça ve
Farsça sözcüklerin dilden ayıklanması düşünüldü, ancak daha sonra Güneş Dil Teorisi kapsamında “kökeni Türkçedir” mantığıyla
bundan vazgeçildi.
Anadolu’da halk ağızlarından Türkçe sözcükler derlendi. Bu iş için bilim kurulları oluşturuldu. Derleme çalışmaları sonunda 600 bin civarında fiş hazırlandı. Bunlar, “Söz Derleme Dergisi” (6 cilt) ve “Derleme Sözlüğü” (12 cilt) gibi yayımlarda toplandı. Tarama çalışmaları sonunda da “Tanıklarıyla Tarama Sözlüğü” (4 cilt) ve “Tarama Sözlüğü” (8 cilt), “Osmanlıcadan Türkçeye Söz Karşılıkları Tarama Dergisi” (2 cilt) yayımlandı. Ayrıca “Osmanlıcadan Türkçeye Cep Kılavuzu” ve “Türkçeden Osmanlıcaya Cep Kılavuzu” çıkarıldı. Bu derleme ve tarama çalışmaları sonunda unutulmaya yüz tutmuş çok sayıda Türkçe sözcük dile kazandırıldı. Örneğin Anadolu ağızlarından derlenen “abartmak”, “yoz”, “yozlaşmak”, “albeni”, “ivedi”, “kuzey”, “güney” vb. çok sayıda sözcük bugün
kullanılmaktadır.
Sayfa 78 - İnkılâp KitabeviKitabı okudu
